Pokój szefa i prawej ręki

Nieco większy od reszty pokoi, bo w końcu dwuosobowy. Posiada dwa spore biurka, jedno z nich zwykle zawalone kompletnie papierami, na drugim jest porządek. Do tego dochodzą jeszcze dwie szafy. Obydwie zamykane na kłódkę, jedna całkowicie zawalona bronią, natomiast druga... Hmm... O tym, co się w niej znajduje, wiedzą tylko Seiran i Vincent. A dokładniej, głównie Vincent, Seiran dowiaduje się o przedmiotach, gdy zostaną z niej wyjęte...
Urządzony w gustownym, starym stylu. Wielkie dębowe łóżko z błękitnym baldachimem i czarną satynową pościelą, aż kusi by na nim się położyć i zapomnieć o całym świecie. Co do reszty mebli, to znajduje się tutaj także biurka, z tego samego drewna co łoże, a także duża ozdobna szafa, oraz zestaw wypoczynkowy, czyli mały stolik z ustawionymi przy nim dwoma mini-sofami, w kolorze niebieskim. Tapeta, którą są przyozdobione ściany jest czarna, z wzorkami o bliżej nieokreślonym kształcie. Cały pokój sprawia wrażenie tak jakby trochę przyciemnionego, nawet za dnia.
Po prawej stronie pokoju są drzwi, którymi można się dostać do łazienki. Tam zaś jest duża, kilkuosobowa wanna, jacuzzi, blaty, a na jednym z nich zamontowana umywalka, toaleta oraz duże lustro, zajmujące większą część jednej ze ścian.

Pół roku... Minęło pół roku, odkąd Vince pojechał na tę pieprzoną misję. Pół roku nie daje znaku życia... Cholera. Przez ostatnie tygodnie snułem się po willi jak cień, zbywając resztę jakimiś półsłówkami, albo zamykając się w pokoju. Schudłem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Wyglądałem jak szkielet. W końcu postanowiłem sobie znaleźć zajęcie... Więc wyjeżdżałem, prawie mnie nie było.
Wróciłem wieczorem, zmęczony, trochę obolały i padnięty. Wziąłem szybki prysznic i zerknąłem na łóżku... Znowu te pieprzone sny. Cholera. Złapałem za koszulkę Vince'a, licząc, że to pomoże. Ubrany w jakiś dres położyłem się i wtuliłem w jego koszulkę, mmmm, pachniała nim. Eh, tęsknie jak jasna cholera.

Dobra... Ja sie pytam-kto do cholery namowil mnie na taki dlugi wyjazd?! Ja rozumiem, wazne sprawy, no ale cholera, ja tu mam zycie, hellol! Mam faceta i dwojke mlodszego rodzenstwa, narazonego na narkotyki, papierosy, alkohol, i inne rozne rzeczy nieodpowiednie dla ich wieku!
Ale wazne jest to, ze jestem juz w domu. W domuuuu! Kochany domek! A w domku co jest? Moj kochany Sei!
Po cichutku otworzylem drzwi, rozgladajac sie. Hmmm... W sumie nic sie nie zmienilo tak bardzo... Szafy... Kanapa... Biurko... Lozko... A na lozku...
Bezszelestnie zdjalem buty i kurtke, dellikatnie odchylajac koldre i wczolgujac sie na miejsce obok mojego Skarbu. Objalem go od tylu, wtulajac sie w jego plecki.
-Kotek... Zostaw te koszulke...- Zamruczalem, muskajac jego ucho.

Odkąd Vincent wyjechał, budziłem się prawie na każdy szelest w pokoju. Czując dotyk na plecach gwałtownie się odwróciłem, wlatując prosto w ramionach mojego faceta. Otworzyłem szeroko oczy, ale nie dało się go z nikim pomylić. Ten charakterystyczny uścisk, gdy mnie obejmował...
-Wróciłeś!- gwałtownie wpiłem się w jego usta, chcąc się jeszcze upewnić.
Odsunąłem się dopiero po dłuższej chwili, mocno wtulony. Przesuwałem rękami po jego ciele, musiałem go dotknąć, poczuć, upewnić się.
-Ty kretynie, czemu nie dałeś żadnego znaku życia przez te pół roku,! Ty wiesz, co ja przeżywałem?!- po prostu sie rozryczałem, całe napięcie ostatnich dni ze mnie schodziło.

Zasmialem sie cicho, widzac jego szok i gwaltowna reakcje. W sumie mogllem sie tego spodziewac...
-Ano wrocilem. Cieszysz sie?- Zapytalem, gdy juz sie ode mnie oderwal, dajac mu calusa w czolo.
Boze... Zachowuje sie jakby sam w to nie wierzyl. Czyzby w domu uznali mnie juz za martwego?
-Ej... Nie placz...- Powiedzialem, mocno go obejmujac i glaszczac uspokajajaco po wlosach- Nie chce, zebys sie smucil... Wybacz, caly czas ktos nam siedzial na karku, nie mialem jak sie skontaktowac... Ale zobacz, jestem caly i zdrowy... No juz...
Eh... Teraz mam wyrzuty sumienia...

Odetchnąłem z ulgą, upewniwszy się, że on tu naprawdę jest. Kretyn cholerny, tak się martwiłem. Uspokoiłem się w końcu, mocno w niego wtulając. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo schudłem przez to wszystko, jeszcze miałem własne problemy. Wyglądałem jak pobity, chodzący szkielet. Odetchnąłem głęboko.
-Wróciłeś...- zamruczałem zadowolony, mocniej owijając się jego ramionami.
Taki ciepły i w ogóle.
-Tęskniłem.- szepnąłem.- Nawet nie wiesz, jak bardzo.- pocałowałem go miękko w usta.
Zmęczenie całkiem mi przeszło.

Uf, uspokoil sie. Na szczescie. Mimo to, wciaz go tulilem do siebie, dlonmi zjezdzajac na jego plecy. Hmmm... Schudl. Mocno. Moge policzyc wszystkie zebra i nie tylko... Trzeba to bedzie zmienic... Czekoladowa dieta powinna pomoc.
-Tak... Wrocilem...- Potwierdzilem, calujac go w zalane jeszcze lzami policzki, a nastepnie w nos- Juz nie wyjade na tak dlugo, obiecuje.
Jak dobrze znowu sie do niego przytulic, trzymac w ramionach...
-Ja tez... I chyba nawet bardziej niz ty...- Zasmialem sie cicho.

Czulem jego przyjemne dlonie na plecach, przesuwajace sie po moim ciele. Mruknalem zadowolony, czujac te delikatne pocalunki.
-Mam nadzieje... A jak wyjedziesz, to masz obowiazek i nakaz zabrac mnie ze soba.- powiedzialem radosnie, calkiem juz uspokojony.
Teraz wszystko bedzie dobrze. Objalem go w pasie, wsuwajac rece pod jego koszulke i ukladajac je na nagich plecach mezczyzny. Bogowie, jak ja tesknilem... Az spac nie moglem normalnie.
-Na pewno nie.- zaczalem sie z nim draznic. Brakowalo mi tego.- W ogole to....- zerknalem na niego.
Blyskawicznie pozbawilem go gornej czesci ubran, z zadowoleniem wtulajac policzek w jego nago tors, a rekami macajac jego plecy. Nic sie nie zmienil, moze tylko troche silniejszy sie zrobil i bardziej opalony.

-Mialbym cie zostawic na kolejne pol roku? Niedoczekanie twoje...- Zasmialem sie, opierajac policzek na jego. Teraz juz suchym rzecz jasna.
Zamruczalem cicho, czujac jak wsuwa swoje dlonie pod moja koszulke. Jezu... Jak dawno tego nie robilismy... Az sie boje czy z wprawy nie wyszedlem. Chociaz patrzac na niego, cos tak czuje nawet jesli, to szybko do niej wroce.
-A ja mysle ze na pewno tak- Powiedzialem, robiac zbolala mine- Ty miales tutaj wszystkich pod reka, a ja bylem samiutenki jak palec...
Poglaskalem go ze smiechem po czuprynie, druga dlonia zjezdzajac na jego plecy.
-Kotek, jestes pewien, ze nie wolisz sie najpierw przespac? Albo cos zjesc?- Przeciez on wyglada jak chodzacy trup... Jeszcze go polamie...

Zaśmiałem się głośno, słysząc jego słowa.
-Kochany mój... Zastanów się, czy w ogóle bym Ci na coś takiego pozwolił.- powiedziałem z zadowoleniem w głosie.
Przymknąłem oczy, zamierzając teraz na spokojnie zasnąć i odespać to wszystkie bezsenne noce. A sporo się tego nazbierało, te cholerne wspomnienia, ehh...
-Wszystkich pod ręką?- zaśmiałem się.- Popytaj, kogo chcesz... Chodziłem po willi jak cień, a przez ostatni miesiąc to częściej mnie nie było niż byłem...- zmarszczyłem nosek, słysząc jego słowa i zrobiłem się czerwony jak burak.- Och a Ty tylko o jednym!- wymamrotałem, mocno czerwony.- Nie robiłem tego od pół roku...- dodałem cichutko, mocno skrępowany.
Cóż, moje ciało zdążyło niestety odwyknąć nieco od seksu i obawiałem się tego, co będzie dalej, a z jutrzejszej akcji nie mogę się wycofać.

Pogladzilem go lekko po wlosach, gdy przymknal oczy. Chyba jednak dzisiaj odpocznie... I dobrze. Przyda mu sie solidna dawka snu.
-Nie martw sie kotku... Teraz juz nigdzie nie pojade...- Powiedzialem, znowu calujac go w czolo. Wiedzialem, ze nie powinienem go na tyle zostawiac... Wole nie wiedziec, w jakim stanie bym go zastal za miesiac czy za dwa...
Usmiechnalem sie lekko, slyszac niepewnosc i wstyd w jego glosie. Coz, ja takze dawno nie mialem nikogo w lozku...
-Nie martw sie Skarbie... Jutro o wszystko sie zatroszczymy- Powiedzialem, opatulajac nas koldra. Teraz nam obu przyda sie dluuuugi sen...

Zamruczałem cichutko, głaskany po włosach. Oj jak tęskniłem za jego dotykiem, naprawdę... Powinienem już dawni spać, jeśli jutro mam być trzeźwy w robocie... Ale cholera, chciałem się nacieszyć towarzystwem Vincenta. Licho wie, kiedy wrócę i w jakim stanie.
-To dobrze... Drugi raz czegoś takiego bym nie przetrzymał.- wyszeptałem szczerze, zerkając na niego z uroczą minką.
Wolę nie myśleć, jakbym wyglądał, gdyby nie wrócił teraz, tylko później. Ehhh... Dałem się opatulić kołdrą, wlepiając w niego mocno.
-Pojutrze...- wymamrotałem z protestem, zaczynając przysypiać. Zadziwiająco chciało mi się spać, gdy czułem się tak bezpiecznie przy nim.- Jutro mam pracę...- dorzuciłem, z twarzą wciśniętą w jego tors.

-Ja tez kotku... Ja tez...- Zamruczalem, przyciskajac wargi do jego czola. Moj kochany Sei. Jak ja wytrzymalem bez niego te pol roku? Sam nie wiem...
Skrzywilem sie lekko. On chce pracowac? W TAKIM STANIE? Po moim trupie!
-Ja jestem twoim szefem, ja decyduje kiedy masz wolne. Od jutra idziesz na przymusowy urlop. Masz wrocic do starej formy- Polecilem powaznym tonem, przejezdzajac dlonia po jego zebrach. Musze go zabrac na jakas kolacje... I obiad... I sniadanie... Niekoniecznie w tej kolejnosci.

Zamruczałem cichutko, czując jego usta na moim czole. Nareszcie będzie tak, jak dawniej. Tak dobrze i bezpiecznie. Zaśmiałem się cichutko, słysząc jego słowa.
-Och Vinnie...- powiedziałem rozczulony. Nikt nigdy nie troszczył się o mnie tak, jak on.- To ostatnia misja, nie mogę ich zawieść. Obiecałem.- pocałowałem go czule.- Przysięgam Ci, że jak wrócę, to przez najbliższy miesiąc będę tylko do Twojej dyspozycji.- powiedziałem kusząco, czując dotyk na żebrach.

Popatrzylem na niego ze zdziwieniem, nadal gladzac po plecach.
-Jak to? Rzucasz robote?- Zasmialem sie, starajac sie rozkminic. Nie, pewnie cos zle zrozumialem. Ostatnia misja.... Moze ssie na nich wkurzyl i ostatnia z nimi? Nie wiem, nie wiem...- A zreszta... Niewazne. Trzymam cie za slowo Sei.
Caly miesiac... Juz ja nadrobie te pol roku. Obiecuje to wszystkim zgromadzonym,. Nie wiem jakim cudem to zrobie, alle zrobie!

Uśmiechnąłem się szeroko, patrząc na niego.
-Nie rzucam, po prostu nie będę więcej chodził na misje dzień po dniu.- wyjaśniłem ze śmiechem.- Trzymaj, trzymaj.- zamruczałem zadowolony.
Oczywiście zręcznie pominąłem fakt, że możemy dopiero po tygodniu wrócić. Yh, nie będę się mógł skupić. Zamknąłem oczy i nie minęło dużo czasu, jak zasnąłem, mocno wtulony w Vincenta.

-Ah... Rozumiem...- Mruknalem cicho, przymykajac oczy.
Ciekawe za ile wroca... Jestem realista, wiem, ze to moze zajac nawet kilka tygodni. Yh... A ja sie tak cieszylem... No nic, przynajmniej Seiran bedzie spokojniejszy na misji, a to oznacza wiecej snu, mniej nerwow, i powrot do normalnego tryby zycia.
Cmoknalem go jeszcz eraz w czolo, przytulajac mocno i juz po chwili usnalem.

Obudziłem się dosyć wcześnie, przytomnie nastawiwszy budzik. Pocałowałem śpiącego w policzek i po cichu wstałem z łóżka, żeby się nie obudził. Szybko wziąłem prysznic, ubrałem się i uzbroiłem. Wyszedłem cicho z pokoju wiedząc, że nie będzie zbyt łatwo.

[z/t]

Obudzilem sie, gdy slonce juz gorowalo nad horyzontem. Odruchowo wyciagnalem dlon, by objac Sei'a... Cholera. Nie ma go. No tak, misja...
Z ciezkim sercem i humorem obnizonym o polowe zczlapalem sie z lozka, idac do lazienki, myjac sie i ubierajac. To bedzie nuuuudny dzien... Chociaz moze powinienem wpasc odwiedzic Nico? Przydaloby sie...

Posłusznie pozwoliłem Vincentowi zanieść się do pokoju. Tak koszmarnie chciało mi się spać. W rękach trzymałem leki przeciwbólowe od Maddo. Zamknąłem oczy, wtulając się w Vince'a.
-Mogę iść spać?- poprosiłem.- Przepraszam za kłopot... Naprawdę nie chciałem...- wyszeptałem ze smutkiem.

Nioslem delikatnie Sei'a na rekach, w koncu kladac go powoli na lozku i przykrywajac koldra. Zabralem leki z jego dloni, odkladajac na szafke.
-Ciiiii... To nie twoja wina kotku...- Powiedzialem, czujac jak cos mnie sciska za serce, na widok takiego bezbronnego i poszkodowanego Seirana. Moje biedne kochanie... Mialbym byc na niego zly? Niedoczekanie.
Pocalowalem go czule, glaszczac po policzku.
-Ty idz juz spac, a ja pojde sie wykapac kochanie- Powiedzialem, wstajac i idac do lazienki.

Posłusznie pozwoliłem się położyć na łóżku.
-Moja...- wymamrotałem.- Mogłem zostać, jak zobaczyłem, co się dzieje...- mruknąłem bez przekonania.
Vince mnie znał, wiedział, że nie zostawiłbym naszych ludzi na pastwę wroga, sam musiałem iść i walczyć. A zwłaszcza, że to byli moi dawni oprawcy. Wzdrygnąłem się.
-Ale wróć proszę szybko...- szepnąłem patrząc na jego plecy.
W końcu będę musiał mu powiedzieć... Ale to jak wyzdrowieję. Żeby nie miał żadnych obiekcji, żeby mnie rąbnąć i wywalić. Przymknąłem oczy, czekając na niego. Na jedyną osobę, której ufałem bezgranicznie.

-Nie kotku... Nie jestes tchorze,. W zyciu bys tak nie postapil- Powiedzialem, usmiechajac sie do niego lagodnie i wybierajac z szafy ubrania.
Eh... Czuje, ze cos go dreczy. Slychac to po jego glosie, a poza tym, Sei nie przepraszal, chyba ze sytuacja byla powazna. A kilka ran to zdecydowanie nie jest cos, za co nalezy przepraszac...
-Postaram sie- Powiedzialem, zamykajac drzwi.
Jak szybko tylko moglem, umylem sie i ubrany w spodnie od pizamy wyszedlem, kladac sie obok niego.

-Tchórzem nie.... Ale durniem i owszem. Do tego kłamliwym.- wymruczałem pod nosem, żeby nie usłyszał.
Z kąpielą uwinął się szybko, więc wtuliłem się, przymykając oczy. I jak ja mu to powiem? Że wszystko, co mówiłem o sobie było kłamstwem? Cała moja przeszłość była zakłamana, bo wstydziłem się przyznać, że byłem dziwką... Cholera. Dawno nie miałem takiego kaca moralnego.
-Przepraszam...- szepnąłem, tuląc się do niego.- Za wszystko...

Przytulilem go mocno, chowajac twarz w jego wlosach. Cos jest nie tak... Ja to wiem.
-Ej... Nie masz za co. Kazdemu moze sie zdarzyc oberwac na misji... Ja sam czesto obrywalem...- Powiedzialem, pocieszajacym tonem. O co chodzi? Bo raczej nie o rany...- Sei? Powiesz mi o co chodzi? Jakis dziwny jestes... Na pewno wszystko gra?
Moze mu te znieczulenie w glowie namacilo? Eh... Biedny Sei, wiem, ze nie lubi srodkow, ktore przymulaja, ale to tak w drodze wyjatku...